W przygranicznych  Mościskach na Ukrainie,  25.11.2016r. odbył się już drugi pochówek Polskich Żołnierzy, którzy we wrześniu 1939r. polegli w obronie Polskiego Lwowa i swojej Ojczyzny walcząc z elitarnymi oddziałami SS i Wermachtu.    Pierwszy pochówek odnalezionych i ekshumowanych żołnierzy odbyła się 5.11.2015r. gdzie na starym polskim cmentarzu godnie pochowano 111 żołnierzy. 

Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się w kościele pw. Św. Jana Chrzciciela, gdzie przy ołtarzu w asyście żołnierzy zostały ustawione cztery trumny , przykryte flagami a na nich przerdzewiałe hełmy z pola walki.

22 lipca Sejm uchwalił 11 lipca Narodowym Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa dokonanego przez ukraińskich nacjonalistów na obywatelach II RP. W uchwale oddał hołd „wszystkim obywatelom II Rzeczypospolitej bestialsko pomordowanym przez ukraińskich nacjonalistów”. Uchwała nie została przyjęta przez aklamację ponieważ sprzeciw zgłosił poseł Nowoczesnej Jerzy Meysztowicz. Za przyjęciem uchwały zagłosowało 432 posłów, 10 osób wstrzymało się od głosu, 3 z PO (Janusz Cichoń, Marcin Swięckicki i Marian Zembala) oraz 7 z Nowoczesnej (Jerzy Meysztowicz, Krzysztof Mieszkowski, Adam Szłapka, Katarzyna Lubnauer, Monika Rosa, Joanna Scheuring-Wielgus, Ewa Lieder). Podczas głosowania nad uchwałą wyszła z sali Ewa Kopacz.

Perspektywa upamiętnienia na szczeblu państwowym ludobójstwa wołyńsko-małopolskiego i napiętnowania jego sprawców – czczonych przez pomajdanową Ukrainę jako bohaterów – wywołała prawdziwy szał nie tylko wśród ukraińskich, ale i polskich wybielaczy oraz sympatyków UPA. Dopiero teraz okazało się jak ich w Polsce jest wielu i że sympatia do nacjonalizmu ukraińskiego jednoczy ponad podziałami skonfliktowaną polską scenę polityczną.

7 lipca, kiedy Kresowianie manifestowali pod Sejmem w sprawie ustanowienia Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa OUN-UPA, „klasa polityczna” z prezydentem RP na czele podejmowała z najwyższymi honorami w tymże Sejmie ukraińską kryminalistkę i ideową spadkobierczynię morderców z UPA. Potem posypały się wiernopoddańcze „listy otwarte”. Najpierw był list „Do braci Ukraińców” salonu warszawsko-krakowskiego, z podpisami m.in. Wałęsy, Komorowskiego i Kwaśniewskiego. O wiele jednak ciekawszy jest kolejny „list otwarty” pt. „Apel do Polaków i Ukraińców. Nie dajmy się skłócić”, opublikowany prowokacyjnie 11 lipca. Czytamy w nim m.in.: „My niżej podpisani, apelujemy do Polaków i Ukraińców, aby nie ulegali jakimkolwiek prowokacjom i próbom podsycania wrogości między naszymi narodami i społeczeństwami (…). Nie dajmy się znowu skłócić. Tyle razy w naszej historii dochodziło do konfliktów podsycanych z zewnątrz przez siły wrogie Polsce i Ukrainie (co potwierdzają kolejne świadectwa). Kończyło się to dramatem narodów i śmiercią wielu niewinnych ludzi”[1].