W kwietniu 1939 r. stołeczny „Kurier Codzienny” zamieścił wiadomość o nowym warszawskim pomniku, który bez rozgłosu i fanfar ustawiono na Wybrzeżu Kościuszkowskim. Jak pisał reporter dziennika, „z wód Wisły wyłoniła się Syrena, sprawiając mieszkańcom Warszawy prawdziwą niespodziankę”. Posąg warszawskiej Syreny na Powiślu, dzieło sławnej rzeźbiarki prof. Ludwiki Nitschowej, różnił się bardzo od tego, jaki warszawiacy znali z Rynku Starego Miasta. Nowy symbol miasta promieniał dumą i nieugiętą duchową siłą – tak potrzebną stolicy, jak się miało okazać, na nadchodzące trudne lata. Prof. Nitschowa dostrzegła owe przymioty w dwudziestoparoletniej bratanicy swej przyjaciółki Wandy Krahelskiej-Filipowiczowej – Krystynie Krahelskiej – i zaprosiła ją do pozowania. Warszawska Syrena zyskała więc twarz i ciało urodzonej na Polesiu jasnowłosej piękności o klasycznej słowiańskiej urodzie, harcerki, absolwentki etnografii UW i wybijającej się poetki.

Świętowanie 27 kwietnia rocznicy powstania 14. Dywizji Grenadierów Waffen-SS „Galizien” („Hałyczyna”) jest już na Ukrainie od wielu lat nową świecką tradycją. Nie inaczej było w tym roku. Najbardziej hucznie świętowano oczywiście na zachodzie Ukrainy. We Lwowie odbył się „Marsz wielkości ducha”, zwany też „marszem wyszywanek” (tradycyjnych koszul ludowych)[1]. Natomiast w Iwano-Frankiwsku (Stanisławów) miał miejsce typowo nazistowski pochód z płonącymi pochodniami. Licznie uczestniczyli w nim członkowie Cywilnego Korpusu „Azow”, powiązanego ze zbrodniczym pułkiem ochotniczym „Azow” – taką współczesną dywizją SS-Galizien[2]. Co miały w tej sprawie do powiedzenia polskie media głównego nurtu? Nic. Nazyfikacja pomajdanowej Ukrainy jest faktem niewygodnym, więc się go w polskich mediach mainstreamowych nie zauważa.

Już po wojnie, po wielu latach, odwiedziłam ciocię Zofię Hasiak, raz jeszcze, mieszkała wtedy w Łańcucie, znowu odżyły wspomnienia z czasów wojny. Opowiadała wtedy, już na spokojnie tak: „Mój mąż Jan Hasiak był podoficerem w kawalerii we Włodzimerzu Wołyńskim. Podczas działań wojennych, począwszy od 1 września 1939 r. nie zginął, ale powrócił szczęśliwie z wojny i zamieszkaliśmy u jego rodziny, a było to k. Dominopola. Po zajęciu naszych terenów przez wojska sowieckie, trochę ukrywał się u swojej rodziny, ale niedługo. Niestety miejscowi Ukraińcy wykryli go i wydali w ręce zbrodniczej NKWD, było już niemal pewne, że jego los jest przesądzony.

Uczestnicy Międzynarodowego Rajdu Katyńskiego przybyli 22 września pod Grób Nieznanego Żołnierza w Warszawie.

1 września  wyruszyli na Kresy Rzeczypospolitej, bo uznali za swój obywatelski obowiązek dotrzeć do miejsc, w których tysiące Polaków, posłusznych obywateli II RP, wykonało zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o powszechnej mobilizacji i stanęło do walki z okupantem (najpierw niemieckim).