W 1672 r. pod Komarnem rozegrała się bitwa Sobieskiego z Tatarami. W 1801 r. klucz dóbr komarnickich nabył hr. Antoni Józef Lanckoroński,  marszałek regionu galicyjskiego, do którego należało też Rumno. Parafia, założona w 1472 r., największa w archidiecezji lwowskiej, miała początkowo kościół drewniany a  murowany powstał w latach 1620-1621. W okresie międzywojennym hr. Karolina Lanckorońska (która przekazała prywatną kolekcję Lanckorońskich do Zamku Królewskiego) z siostrą Adelajdą przeprowadziły tam prace konserwatorskie. Kościół ten po wojnie spotkał ten sam los co setki innych zabytkowych obiektów I i II RP pozostałych na zabranych ziemiach. Cudowny wizerunek Matki Boskiej - wykonaną w 1644 r. kopię obrazu z rzymskiej bazyliki Santa Maria Maggiore wywieźli ocaleli z pogromu mieszkańcy do Nowolesia koło Strzelina na Dolnym Śląsku. Natomiast kościół w Komarnie Sowieci przerobili na magazyn. Potem była w nim cerkiew, a obecnie stoi zamknięty i powoli zmienia się w ruinę, chociaż stanowi wspaniały zabytek sztuki baroku (mógłby wyglądać jak bazylika w  Krzeszowie, uważana przez Niemców za perłę baroku europejskiego i chętnie przez nich odwiedzana).

Na początku swojego urzędowania w Ministerstwie Spraw Zagranicznych minister Waszczykowski ogłosił, że polityka polska wstała z kolan. Niestety ostatnie wydarzenia wskazują na to, że jest wręcz przeciwnie. Polityka polska znalazła się na kolanach. Nie przed Rosją, nie przed Niemcami, ale przed Ukrainą.

8 września Wierchowna Rada przegłosowała rezolucję krytykującą lipcowe uchwały Sejmu i Senatu w sprawie historycznej oceny ludobójstwa wołyńsko-małopolskiego. Oprócz krytyki stanowiska polskiego parlamentu, strona ukraińska wystąpiła w tej rezolucji z żądaniem, by „nie upolityczniać tragicznych kart ukraińsko-polskiej historii i skoncentrować się na konstruktywnej budowie wzajemnych relacji”[1]. Do żądania tego niemal natychmiast zastosował się minister spraw zagranicznych RP, chociaż wydawałoby się, że reakcja władz polskich powinna być diametralnie inna.

Relacja spisana 2.07.1945 w Przemyślu przez Dawida Haupta, Leon Knebel, ul. 1903 w Borysławiu, syn Hermana i Miny, Archiwum ŻIH, sygnatura 301/679

"Myśmy przeżyli w naszym bunkrze aż do dnia oswobodzenia nas przez Armię Czerwoną t. j. do 7/8 1944 r. Uratowało się tylko na 12 osób 6 osób. Trzy osoby zabili banderowcy, którzy robili na nas obławy, a trzy osoby odstawione zostały do lagru żydowskiego, gdy policja niemiecka przy pomocy psów wytropiła je w lesie.