Na początku swojego urzędowania w Ministerstwie Spraw Zagranicznych minister Waszczykowski ogłosił, że polityka polska wstała z kolan. Niestety ostatnie wydarzenia wskazują na to, że jest wręcz przeciwnie. Polityka polska znalazła się na kolanach. Nie przed Rosją, nie przed Niemcami, ale przed Ukrainą.

8 września Wierchowna Rada przegłosowała rezolucję krytykującą lipcowe uchwały Sejmu i Senatu w sprawie historycznej oceny ludobójstwa wołyńsko-małopolskiego. Oprócz krytyki stanowiska polskiego parlamentu, strona ukraińska wystąpiła w tej rezolucji z żądaniem, by „nie upolityczniać tragicznych kart ukraińsko-polskiej historii i skoncentrować się na konstruktywnej budowie wzajemnych relacji”[1]. Do żądania tego niemal natychmiast zastosował się minister spraw zagranicznych RP, chociaż wydawałoby się, że reakcja władz polskich powinna być diametralnie inna.

Relacja spisana 2.07.1945 w Przemyślu przez Dawida Haupta, Leon Knebel, ul. 1903 w Borysławiu, syn Hermana i Miny, Archiwum ŻIH, sygnatura 301/679

"Myśmy przeżyli w naszym bunkrze aż do dnia oswobodzenia nas przez Armię Czerwoną t. j. do 7/8 1944 r. Uratowało się tylko na 12 osób 6 osób. Trzy osoby zabili banderowcy, którzy robili na nas obławy, a trzy osoby odstawione zostały do lagru żydowskiego, gdy policja niemiecka przy pomocy psów wytropiła je w lesie.

Wieczór 19 października 1926 roku był chłodny i ponury. Jesienna pogoda nie zachęcała ludzi do wieczornych spacerów po ulicach Lwowa. Ulica Królewska (obecnie Kniazia Mstysława Udatnoho), to jedna z wielu niedużych uliczek przylegających od zachodu do wzgórza i parku Wysoki Zamek. W tamten wtorkowy wieczór była zupełnie pusta. Szedł nią tylko pięćdziesięcioparoletni mężczyzna z kobietą. Mężczyzna ten nie wiedział, że od wielu tygodni był obserwowany. Jacyś ludzie na zmianę pilnie śledzili jego codzienne życie. Próbowali ustalić rozkład jego dnia, codzienne zwyczaje, ulice, którymi najczęściej chodził, godziny codziennych spacerów. Zorientowali się, że wieczorami lubił spacerować na Wysoki Zamek. Uściślili wtedy z zegarkiem w ręku czas jego codziennej przechadzki, szczegółowo spenetrowali okolicę i wybrali najwygodniejsze miejsce, by go zaskoczyć. Nie mieli wątpliwości, że najlepsza będzie nieduża uliczka, znajdująca się tuż za ulicą Zamarstynowską i Starym Rynkiem. Słabo oświetlona, a w zimny, jesienny wieczór zwykle pusta.