Na przełomie 1943/1944 r. Armia Czerwona przejęła całkowicie inicjatywę na froncie wschodnim posuwając się w kierunku granic II Rzeczypospolitej z 1939 r. Na Kresach po fali mordów na Wołyniu przyszedł czas na ludobójstwo w Małopolsce Wschodniej. Jedną z takich miejscowości był Majdan. Pani Józefa wspomina: „W lutym 1944 r. został zamordowany 25-letni Adolf Czarniecki, który był mężem mojej siostry Marysi. Oboje idąc na Drogę Krzyżową napotkali grupę Ukraińców jadących saniami. Szwagrowi kazali na nie wsiąść i pokazać drogę do Tudorowa. Wywieźli go kilkaset metrów dalej i zastrzelili. Marysia znalazła jego ciało przy wjeździe do Majdanu. Bandyci ukraińscy dokonali mordu dwa tygodnie po ich ślubie”.

Tegoroczny marsz rozpocznie się przed Sejmem III RP w dniu 11 lipca 2017 r., gdzie odczytamy petycję a następnie złożymy ją w biurze podawczym sejmu.

Zbieramy się o godzinie 15:00 a po okolicznościowych wystąpieniach i odczytaniu petycji ruszamy ulicami: Wiejską, Pl. Trzech Krzyży, Nowy Świat do Krakowskiego przedmieścia gdzie przy tablicy wołyńskiej zakończymy nasz marsz.

Oto treść petycji:

PETYCJA
Ruch Społeczny Porozumienie Pokoleń Kresowych (PPK), prosi o wyjaśnienie zwłoki w procedowaniu  poselskiego projektu  Ustawy dotyczącej ustanowienia 11 lipca „Narodowym Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian”.
Projekt był już procedowany na wspólnym posiedzeniu Komisji Łączności z Polakami za Granicą oraz  Komisji Kultury i Środków Przekazu jednak jego procedowanie  mimo upływającego czasu nie zostało zakończone.
Jest to następujące druk sejmowy:

Nr. 284-ustawa złożony 12 lutego 2016.  26 lutego 2016 projekt skierowano do pierwszego czytania w komisjach do Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz dodatkowo, dnia 08-03-2016 do Komisji Łączności z Polakami za Granicą. 12 kwietnia 2016 odbyło się pierwsze czytanie w komisjach i od ponad roku nic się nie dzieje mimo daleko idących poprawek zgłoszonych przez kresowe środowiska w tym poprawkę dotyczącą nazwy tego dnia.

Miałam 12 lat. Siostra omal mnie nie udusiła, powstrzymując moje spazmy płaczu. Do dziś boję się pomyśleć, co by się stało, gdyby Ukraińcy nas wtedy usłyszeli – wspomina Józefa Tarnowska. Przed II wojną światową mieszkała wraz z rodziną w Lubieszowie na Polesiu. Ojciec był farmaceutą, prowadził aptekę. – Był życzliwym człowiekiem. Ukraińscy chłopi, którzy nie mieli za co kupić lekarstw, nieraz dostawali je za darmo. – W szkole trzymałam się z dwiema Ukrainkami, Żydówką i Polką. Wszyscy żyliśmy ze sobą w zgodzie. Nie przypominam sobie żadnych awantur – podkreśla J. Tarnowska. Podobnie było w Gwoźdźcu, niewielkim miasteczku położonym wówczas w powiecie kołomyjskim, z którego pochodzi Janina Rokicka. – W naszej wielonarodowej, lokalnej społeczności panowała harmonia. Ukraińcy przychodzili do kościoła w czasie Bożego Narodzenia i śpiewali polskie kolędy. My z kolei odwiedzaliśmy ich w cerkwi na Wielkanoc. Kiedy Żydów nie było na lekcjach w szabat, nikt nie miał do nich pretensji – opowiada. – A potem wybuchła wojna i wszystko się zmieniło. Żydzi z czerwonymi opaskami witali armię sowiecką i krzyczeli: „nie ma waszej Polski, uciekajcie stąd” – dodaje. – Tak samo było u nas. A kiedy przyszli Niemcy, w mieście zaroiło się od plakatów skierowanych do Ukraińców: „Bij Polaków i Żydów” – uzupełnia J. Tarnowska. Bandy UPA opanowały Lubieszów 9 listopada 1943 roku.