7 marca  1944r.wieczorem napadła UPA na Kolonię Henrykówkę koło Strzelisk Starych w połowie drogi między Bóbrką a Chodorowem – 10 mężczyzn zastrzelono , 120 wypędzono nie pozwalając niczego zabrać ze sobą .Ludzie ci schronili się do Bóbrki i Starego Sioła. 8 marca 1944 r.ci sami napastnicy zaatakowali Polaków w położonych około 7 km na południe od Bóbrki Choderkowcach i Sokołówce .W pierwszej z tych miejscowości zarąbano siekierami około 10 Polaków , w drugiej kilkunastu każąc się kłaść na progach domów i odrąbując siekierami im głowy.W Sokołowce zdemolowano i spalono kościół , zniszczono plebanię ,proboszcz ks. Jasiński schronił się w Biłce Szlacheckiej , a 400 Polaków z obu wsi wyjechało na zachód. W tych samych dniach ofiarą napadu padła sąsiadująca ze Strzeliskami wieś Kniesioło , gdzie UPA zabiła tam 5 osób , a wszystkim Polakom skonfiskowano majątek .W Bakowcach banderowcy zabili 4 osoby . W kwietniu zaostrzyła się sytuacja na tym terenie .Już w pierwszej połowie miesiąca UPA zorganizowała blokadę szeregu wsi polskich.

W nocy z 12 na 13 lutego 1945 r. czuwaliśmy w rodzinie jak zawsze na zmianę. Było nas pięcioro: mama lat 40, siostra Emilia, lat 15, ja Antoni lat 14, bracia: Stasio lat 8 i Rudolf, lat 7. Nasz ojciec został powołany na wojnę w 1939 roku, z której nie powrócił. Tej nocy od godziny 24, czuwała mama i około 1-szej, krzyknęła do nas „Dzieci wstawajcie! Pali się!”

Szybko pomogła nam rozespanym, ubrać się i siostrę Emilię z dwoma małymi braćmi odesłała do schronu u sąsiada Władysława Jarzyckiego, który mieścił się w stajni murowanej z kamienia pod murowanym domem mieszkalnym. Ja zaś pobiegłem do naszej stajni, aby wypuścić zgromadzone tam bydło, a było go tam sporo bo przyprowadzili je do nas mieszkańcy z odległych od centrum zagród. Kiedy wypędzałem bydło, zauważyłem jak banderowiec podpalał dom u sąsiada Tomasza  Dancewicza. Ten mnie również zauważył i zaczął się zbliżyć do naszej zagrody W tym czasie mama wynosiła z domu odzież i żywność. Na mój znak o niebezpieczeństwie, mama uciekła i gdzieś się ukryła. Ja natomiast nie zdążyłem już ukryć się w schronie u sąsiada Wł. Jarzyckiego, wtedy pobiegłem dalej do wsi do schronu Jędrzeja Łaciny. Tam mnie przyjęto.

Z niepokojem obserwujemy politykę historyczną Ukrainy wobec Polski. Wzrasta gloryfikowanie OUN-UPA, niechęć do skonfrontowania się z prawdą o rzezi wołyńskiej, dochodzi do ataków na polskie placówki dyplomatyczne, a manipulacje faktami historycznymi w mediach coraz częściej podburzają przeciwko Polakom. Szczególnie agresywne i niebezpieczne są wypowiedzi przewodniczącego ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej Wołodymyra Wjatrowycza.      Polacy, którzy jasno wyrażają swój sprzeciw, dostają wieloletni zakaz wjazdu na Ukrainę. Taki zakaz otrzymał prezydent Przemyśla Robert Choma, a ostatnio także pan Zdzisław Koguciuk, krewny pomordowanych przez UPA na Wołyniu, zasłużony działacz społeczny, walczący od lat o godne upamiętnienie ofiar banderowskiego ludobójstwa. W związku z tym Reduta Dobrego Imienia publikuje stanowisko wobec polityki historycznej, którą prowadzi obecny rząd Ukrainy. Dokument kierujemy do Kancelarii Prezydenta, Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Z lasu wyłonili się już po zmroku. W pobliżu zabudowań rozsypali się w tyralierę. I wtedy od strony wsi padły strzały. Wywiązała się potyczka, w której członkowie samoobrony wspomagani przez oddział AK bardzo szybko wzięli górę. Napastnicy wycofali się w popłochu. Pozostały po nich jedynie dwa leżące w śniegu ciała. „Satyr" był przekonany, że udało im się odeprzeć atak oddziału UPA. Chwilę później w ciężkim milczeniu wpatrywał się w trzymane w ręku dokumenty zabitych. Należały do Ołeksego Bobaka i Romana Andrijczuka. Obok ukraińskich nazwisk widniał jednak symbol SS. Był 23 lutego 1944 roku. I choć nikt jeszcze o tym nie wiedział, właśnie wtedy los Huty Pieniackiej został przypieczętowany. Ostatni akt rozpoczętej wówczas tragedii miał się dokonać pięć dni później. Stanisława Sitnik: – Noc razem z mamą i rodzeństwem spędzałam w ziemiance na naszym podwórku. W domu nie sypialiśmy od dłuższego czasu. Baliśmy się napadu.